รำลึกพระคุณแม่  (กลอนสุภาพ)

                               คำว่าแม่ยากแท้หาสิ่งเปรียบ         ยากจะเทียบสิ่งใดในแหล่งหล้า

พระคุณท่านล้นเหลือจะพรรณนา       สุดจะหาสิ่งใดมาตอบแทน

            คอยอุ้มชูเลี้ยงดูตัวลูกน้อย                      ท่านค่อยค่อยประคองในอ้อมแขน

    ราวทหารปกป้องริมชายแดน                 ยอมตายแทนพลีชีพเมื่อภัยมา

แม่รักลูกท่านรักด้วยดวงจิต                   แม่พินิจพิศมองอย่าหวงหา

  ท่านเฝ้าดูลูกน้อยทุกเวลา                         ไม่คลาดตาด้วยรักและหวังดี

         ในยามใดที่ลูกนั้นเป็นทุกข์                      แม่จะคอยสร้างสุขไม่หน่ายหนี

      ด้วยความรักทั้งหมดที่แม่มี                      มาแทนที่กำจัดทุกข์ให้หมดไป

       แม่ยอมอดเพียงเพื่อให้ลูกอิ่ม                  แค่ลูกยิ้มอิ่มกว่าเป็นไหนไหน

  เป็นความอิ่มที่เกิดจากหัวใจ                   หิวเพียงใดแม่นั้นจะอดทน

     แม่ยอมทำทุกอย่างหวังลูกสุข                  ถึงแม่ทุกข์เพียงใดไม่เคยสน

     ลูกมิอาจรับรู้ได้ยินยล                                เพราะแม่ไม่เคยบ่นให้ได้ยิน

       สิ่งที่แม่ต้องการคือความรัก                      พึงประจักษ์ตอบกลับสมถวิล

        จากลูกน้อยที่แม่ให้ชีวิน                             อยากยลยินคำว่ารักจากลูกยา

     แม้ว่ามันจะเป็นเพียงลมปาก                     แต่ค่ามากเกินกว่าจะสรรหา

       เพียงลูกน้อยเอ่ยปากเปล่งวาจา                 แม่นั้นหนาก็สุขเกินบรรยาย

คิดถึง+เป็นห่วง

                                             

                                                   คิดถึง+เป็นห่วง (กลอน 6)

                                                 ตัวเล็กน่ารักน่าตี                       อวดดีทะเลาะหมาใหญ่

                                          ชอบให้เจ้าของเอาใจ                     ไปไหนร้องเรียกทุกครา

                                          ให้อุ้มมันขึ้นรถด้วย                        ชอบช่วยเลียแข้งเลียขา

                                           กลับหอมันก็ตามมา                       คล้ายว่าเป็นผู้ติดตาม

                                           ครั้งใดไม่ได้พามัน                         นอนฝันกลับไปท้วงถาม

                                           มีใครทุบตีคุกคาม                           ในยามที่มันกวนใจ

                                           เพราะมันเป็นหมาซุกซน              เผื่อใครจะทนไม่ไหว

                                           เอาไม้ไล่ตีเข้าให้                             คิดไปปวดใจทุกที

                                           หวังว่ามันคงเป็นสุข                      เจ้าของมันทุกข์เหลือที่

                                           คิดถึง “เคโร๊ะ” ตัวดี                        ตัวที่คอยเป็นเพื่อนกัน                   

                                                  

                                              สดุดีคุณสุนทรภู่ (กลอนสุภาพ)

                                        สุนทรภู่ครูกวีที่ดีเลศ                    ก่อกำเนิดกาพย์กลอนน่าหลงใหล

                      ชีวิตท่านวันวานน่าสนใจ                              ไปหนใดล้วนจารึกเป็นบทกลอน

                      ครั้นวัยเด็กอาศัยอยู่กับแม่                             ชำนาญแท้ชีวิตลิขิตอักษร

                      พ่อและแม่แยกทางต่างจากจร                       พระสุนทรจึงเลือกอยู่กับมารดา

                      ครั้นอายุถึงเกณฑ์ได้เล่าเรียน                       จึงอ่านเขียนหนังสือรู้ภาษา

                      รับราชการเป็นครูสอนเจ้าฟ้า                         แล้วต่อมาเป็นเสมียนนายระวาง

                      ครั้นลอบรักแม่จันท่านติดคุก                       พอพ้นโทษจากคุกได้สะสาง

                      หลุดคดีแล้วท่านรีบเดินทาง                        ไม่เว้นว่างหาพ่อที่เมืองแกลง

                       บันทึกการเดินทางเป็นนิราศ                      ช่างฉลาดฝากแม่แก้แถลง

                       เรียบเรียงเป็นบทกลอนผ่อนชี้แจง            เพื่อแสดงให้รู้แจ้งการเดินทาง

                       หลังจากนั้นกลับมาได้สมรส                     กับแม่หญิงยิ่งยศหวังเคียงข้าง

                       คนที่ท่านลอบรักติดตะราง                         ไมลาร้างคอยวันสมฤดี

                       หลังจากนั้นไม่นานก็เลิกกัน                       เวลาวันผันเปลี่ยนเวียนวิถี

                       แล้วท่านก็ติดคุกซ้ำอีกที                              ท่านได้แต่งพระอภัยมณีตอนจองจำ

                       หลุดพ้นโทษคราวนี้ท่านออกบวช              เนื่องเจ็บปวดจากเหตุการณ์ช่างน่าขำ

                       ขณะนั้นหันมาเรียบเรียงคำ                         ชนรุ่นหลังจดจำได้ทุกยาม

                       ชีวิตท่านได้พบกับความสุข                         เมื่อพ้นทุกข์ก็มีเรื่องสองสาม

                       บันทึกงานทุกครั้งที่ติดตาม                          หรือในยามที่ท่านพเนจร

                       ท่านจารึกบันทึกไว้มากมาย                           ห้ปวงชนทั้งหลายไว้สั่งสอน

                       กลวิธีในการเขียนคำกลอน                          แต่ครั้งก่อนเล่าสืบต่อกันมา

                       น้อมวันทากราบครูสุนทรภู่                          กายไม่อยู่ทิ้งผลงานให้ศึกษา

                        มีมากมายเกินกว่าจะพรรณนา                    ถือได้ว่าเป็นโชคดีของชาติไทย

      

ดอกบัว

รักแท้มีแค่สองคน

      รักแท้มีแค่สองคน                                                                                                           

              ความผิดหวัง  ความเสียใจ  สองสิ่งนี้มักจะเกิดขึ้นพร้อมกันเสมอ  แต่ไม่มีใครปรารถนาให้เกิดขึ้น กับตัวเอง แต่คงเป็นไปไม่ได้ที่มนุษย์เราทุกคนเกิดมาแล้วพบเจอแต่ความสุข  ไม่ว่าจะรวยหรือจน จะชั้นสูงหรือชั้นต่ำ  ล้วนแล้วแต่ต้องประสบพบเจอความเสียใจ   และความผิดหวังด้วยกันทั้งสิ้น  มันเป็นสิ่งที่ไม่มีใครหนีพ้น  บางคนเมื่อพบความเสียใจ   และความผิดหวังแล้วจะเก็บเอาไว้นาน  แต่บางคนก็เก็บไว้ไม่นานแล้วก็ปล่อยมันไป  ขึ้นอยู่กับจิตใจของคนคนนั้นว่ามีความเข้มแข็งมากน้อยเพียงใด  นอกจากความเข้มแข็งของจิตใจแล้ว  ยังรวมไปถึงกำลังใจจากคนรอบข้างด้วย

             มนุษย์ส่วนใหญ่แล้ว  เมื่อเดินทางมาพบกับความผิดหวังและความเสียใจที่สำคัญ หากต้นเหตุของความผิดหวังและความเสียใจนั้นเกิดจากบุคคลที่ได้ชื่อว่าแฟนแล้วล่ะก็  จะชอบคิดไปเองว่า  ชีวิตเหมือนกับหมดสิ้นทุกอย่าง เดินต่อไปไม่ได้  หมดกำลังใจ ไม่มีเรี่ยวแรงจะเดินต่อ  จะตดยังไม่มีแรง ซึ่งในความคิดของดิฉันแล้ว  ความคิดเหล่านี้มันไร้สาระมาก  อย่าลืมสิ  ความเสียใจของคุณนั้นอย่าคิดว่ามันไม่มีความหมายอะไร แค่ใครคนนั้นไม่สนใจใยดีและไม่แคร์   อย่าคิดว่าไม่มีใครเห็น จงมองให้รอบๆ   แล้วจะเห็นว่าในวันที่คุณเสียใจและผิดหวัง  ยังมีคนที่เสียใจยิ่งกว่าเมื่อเห็นน้ำตา  และความเศร้าโศกของคุณ    คนคนนั้นมิใช่ใครที่ไหนเลย  เขาคือคนที่คุณชอบมองข้ามมาตลอดในวันที่คุณมีความสุข  และในยามที่คุณทุกข์   คุณจึงมองไมเห็นเขา  คนคนนั้นคือพ่อกับแม่ของคุณไง 

              คุณเคยสังเกตไหม   แววตาของท่านเมื่อเห็นน้ำตาของคุณ  ในวันที่คุณผิดหวังและเสียใจ  เต็มไปด้วยความเศร้าหมอง  คุณรู้ไหมหากความเสียใจ  และผิดหวังของคุณประเมินค่าเป็นตัวเลขได้  คุณเสียใจแค่ สิบ   แต่ท่านเสียใจมากกว่าเป็นร้อยเท่าพันเท่า เมื่อเห็นน้ำตาของคุณ  แต่กลับกันในวันที่คุณมีความสุข  ความสุขของคุณนั้นไม่ได้มีท่านรวมอยู่ด้วยเลย ไม่เคยคิดว่าท่านเป็นความสุขของคุณเลย  ความสุขของคุณกลับเป็นใครก็ไม่รู้  ที่คุณไปให้ความสำคัญ  คนที่คุณเพิ่งเจอเมื่อโตแค่ไม่กี่วัน  คนที่จู่ๆก็มาบอกว่ารักคุณ  คุณกลับมองว่าการที่ได้อยู่กับคนคนนั้นคือความสุข  คุณกลับมอบความรักให้เขาหมดทั้งหัวใจ โดยไม่เผื่อไว้ให้ใคร  แล้วคนที่พร่ำบอกว่ารักคุณทุกวันตั้งแต่คุณเกิด  รักมากกว่าชีวิตของเขาล่ะ  ทำไมคุณไม่นึกถึง  คุณเคยแม้แต่จะรับรู้ถึงความคิดถึง  ความรักความห่วงใยที่ท่านมีให้  เคยสังเกตสีหน้า  แววตา  กิริยาท่าทางของท่าน  เคยสนใจการกระทำ  และคำพูดที่สื่ออารมณ์ลึกๆที่ท่านรู้สึกบ้างหรือไม่ 

             คนที่ได้ชื่อว่า “แฟน” คนที่มันไม่สนใจใยดี  คนที่ไม่แคร์ความรู้สึกของคุณ  คุณกลับใส่ใจในทุกรายละเอียดของเขาไม่เคยคลาดสายตา  แค่คำพูดของเขาเปลี่ยนไปนิดเดียวคุณกลับรับรู้  ถึงกับร้อนใจกินไม่ได้นอนไม่หลับ  ต้องเค้นหาคำตอบให้ได้ว่าเขาเป็นอะไร  ยิ่งพอเขาไม่ตอบยิ่งเครียดไปกับใหญ่  เขาจะคุยกับใครก็ไม่ได้  ต้องคอยแอบฟังแล้วถามไถ่ในทุกรายละเอียด  เขาผิดปรกติไปแม้แต่นิดเดียวก็สามารถรับรู้ได้   ทั้งๆที่เขาไม่เคยสนใจคุณเลย 

             แล้วคุณคิดว่าคนที่คุณให้ชื่อว่า “แฟน” เขาเป็นใคร   ทำไมคุณถึงต้องทำขนาดนั้น  เขาไม่ได้ทำให้คุณเกิดมาสักหน่อย   เงินคุณก็ไม่ได้ขอเขาใช้    ยุงที่มันมากัดคุณเขาเคยตบให้ไหม   เขาเคยป้อนข้าว    ป้อนน้ำ  คอยซักผ้ารีดผ้าให้คุณหรือ  เวลาคุณไม่สบายเขาเคยรับรู้ไหม   เขาหรือที่เป็นคนนั่งเฝ้าคุณทั้งคืนไม่ยอมหลับไม่ยอมนอน  คอยสังเกตอาการ  เช็ดตัวให้  คอยเฝ้าถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง   น้ำตาคลอเต็มเบ้า เมื่อคุณมีอาการไม่ดีขึ้น  และนัยน์ตาเต็มไปด้วยความสุขเมื่อคุณหายป่วย  คอยประเคนทุกสิ่งที่คุณต้องการ  ยอมอดเพื่อให้คุณได้อิ่ม  ยอมลำบากเพื่อให้คุณได้สบาย   ยอมตายแทนหากเห็นคุณโดนทำร้าย  ที่กล่าวมาทั้งหมดนี้เป็นคุณสมบัติของเขาหรือ  เขาเคยทำให้คุณสักอย่างหรือ  ทำไมคุณถึงต้องไปใส่ใจมอบความรักให้เขาขนาดนั้น   คุณไม่คิดว่าคนที่คอยใส่ใจ  และสนใจในทุกรายละเอียดของคุณท่านจะน้อยใจบ้างหรือ  

             ในโลกนี้คงไม่มีใครรักคุณได้มากไปกว่าพ่อและแม่ของคุณอีกแล้ว   คุณจงคิดเสียว่าเขาคนนั้นที่ทำให้คุณมีความรู้สึกผิดหวัง และเสียใจ  เป็นแค่สายลมที่มีมลพิษ  พัดไปที่ใดก็ย่อมหอบความรักจอมปลอมไปที่นั้นไม่อยู่ที่ใดแน่นอน   มันเป็นแค่ความบังเอิญที่สายลมนั้นมันพัดมาที่คุณ  ไม่นานมันก็ผ่านไป   มันไม่ได้มีค่าอะไรเลยที่คุณจะต้องไปใส่ใจ  และร้องไห้ทุรนทุรายเวลามันพัดผ่านคุณไปยังคนอื่น   มันไม่ได้มีค่าขนาดทำให้คุณต้องนอนไม่หลับ  ไม่มีเงินใช้  ไม่มีความสุข  ไม่มีใครรัก   เนื่องจากความรักที่แท้จริงนั้นคนที่ได้ชื่อว่า “แฟน” ไม่สามารถให้คุณได้  มีเพียงสองคนเท่านั้นที่จะสามารถมอบความรักที่แท้จริงให้คุณได้คือ  พ่อและแม่ของคุณเท่านั้น 

             หยุดทำร้ายคนที่เขารักคุณด้วยใจจริง  คนที่เขารักคุณมากกว่าชีวิต  ด้วยการให้ความรักกับคนที่เขาไม่เห็นค่าความรักของคุณ  คนที่เห็นความรักของคุณเป็นแค่ต้นหญ้าเล็กๆ ที่เขาเดินเหยียบเล่นเมื่อเขานึกสนุกเป็นครั้งคราว ซึ่งมันไม่มีค่าอะไรสำหรับเขาเลย  แล้วคุณจะลดตัวเองให้ต้อยต่ำไปเป็นต้นหญ้าเล็กๆให้เขาเหยียบเล่นทำไม   ในเมื่อความรักของคุณมันไม่ได้ไร้ค่าขนาดนั้น  แต่มันกลับมีมูลค่ามหาสาร หาที่เปรียบไม่ได้  หากคุณนำความรักนั้นไปให้คนที่ได้ชื่อว่าพ่อและแม่ 

            ความรักเป็นสิ่งมีค่า  หากว่าเรามอบให้ถูกคน  ความรักจะไม่เกิดผล  หากมอบให้คนที่ไม่เห็นค่าของมัน   ความรักคงเป็นแค่ฝัน  หากเราไม่กล้าที่จะสร้างสรรค์มันขึ้นมาใหม่  ความรักเกิดขึ้นที่ใจ  ไม่มีใครไปบังคับได้   ขอแค่เข้มแข็งเอาไว้  ทำใจให้พร้อมและยอมรับมัน  และจงคิดอยู่เสมอว่าคนที่คอยเฝ้าดูเราอยู่ไม่คลาดสายตา  คนที่จะมอบความรักให้เราด้วยใจไม่หวังสิ่งใดตอบแทนคือพ่อและแม่ของเราเท่านั้น

        

ก.ไก่

การเกง

                                         
                                                     กางเกง
                        กางเอ๋ยกางเกง                            มีสองขาโยงเยงเอาเท้าใส่
        มันปกปิดซุกซ่อนบางสิ่งไว้                            เพื่อมิให้โผล่มาอุจาดตา